Wie was het ook weer, die eens gezegd heeft: ‘Alles van waarde is weerloos’?
Zo is het ook met de kerk: ze is geheel weerloos.
Weerloos staat ze de eeuwen te trotseren. Opkomen voor zichzelf kan ze niet.
De kerk komt alleen op voor weerloze anderen....
Zelf is ze overgeleverd, aan mensen die er de waarde van zien. Of niet.
Kwetsbare kolos.

Heeft ze het tij tegen, de kerk?
Nutteloos gebouw? Achterhaald instituut? Overblijfsel uit vervlogen tijden?
Behalve kwetsbaar is ze ook nutteloos, en zonder invloed.
Of is ze juist daarom misschien wel essentieel?
Want daar staat ze toch maar, die kerk. Kerk te zijn.
Zo’n groot gebouw: niet meer dan afbakening van loze ruimte?
Of bewaakt ze in essentie juist de ruimte?
Waar anders vind je zo’n vrije ruimte?

Wie er ook komt, dat is wat de kerk biedt: open ruimte.
Mensen hebben meningen, commentaar. Mensen beoordelen, delen elkaar in.
De kerk niet. Ze vraagt niet, oordeelt niet, keert zich niet af.
Ze ontvangt ieder die komt met welwillend zwijgen. En geeft je de ruimte.
De kerk is in wezen een gastvrij gebouw. Ze verwelkomt ieder mens. Onvoorwaardelijk.
Niet voor niets doet een kerkgebouw iets met een mens. Heilige ruimte.
Eigenlijk zou de kerk nooit gesloten moeten zijn.

Zo staat ze daar - al eeuwen: hoogstpersoonlijk zet ze de tijd in ander perspectief.
Baken is ze, en teken. Oriëntatiepunt en symbool, signaal, obstakel ...
In haar vindt je hoogte, breedte, diepte. Stilte en muziek klinken er even goed.
Stevig staat ze, dikke muren, brede beuken. Zwaar gegrond, stabiel, goed geaard.
Tegelijk wijst haar toren hoger. Boven de aarde uit, naar iets overstijgends. Een vermoeden van hemel.
Haar wijzerplaten discrimineren niet: ze zijn er voor mensen uit alle windrichtingen.
Haar klokgelui draagt ver. Het vertaalt wat niet gezegd kan worden, maar toch gehoord moet:
als een lokroep, een uitnodiging, een herinnering. Van ongeziene verten.

Zo staat ze daar: de kerk.
Beschuttende muren, sierlijke ramen. Geconcentreerd brengen zij het licht binnen.
Haar dak is groot genoeg om onderdak te bieden aan al wat mensen er maar brengen
aan verlangens en gebeden, hoop en verdriet.
Haar pilaren doen het voor: zij aan zij staan. Zó geven zij steun.
Haar hoge bogen nodigen uit om zelf ook te buigen. Om daarna des te rechterop te staan.
Haar golvende gewelven bieden troost, ze weten dat het leven niet rechttoe rechtaan is.
En koester haar akoestiek – want die versterkt de stem van mensen.

Als dat geen waardevolle ruimte is? Niets minder dan een symbool voor God zelf.
Maar... alles van waarde is weerloos.
Daarom is de kerk is afhankelijk van mensen - die haar op waarde schatten.
Gewoon, om wie ze is.