Anam Cara, het geheim van 'zielsvriendschap'

Vrienden zijn er in soorten. Ik ben verknocht aan mijn hardloopmaten. Na jarenlang twee keer per week trainen ken je elkaar behoorlijk. Bij elkaar over de vloer komen we echter niet, privé blijft privé. Dat is anders met onze gezamenlijke vrienden met wie we regelmatig eten en het leven met alle hoogtes en dieptes delen. Er zijn ook vrienden die al lang meereizen. We zien elkaar weinig maar kennen elkaar diep. Een enkeling zou ik soulfriend kunnen noemen. Met een soulfriend deel je net weer andere dingen.

De keltisch-christelijke traditie noemt het anamchara, een vriendschap die gevoed wordt vanuit aandacht voor de ziel. Anam is het Gaelische woord voor ziel en cara of chara voor ‘zorgende vriend’. Zo heb ik twee keer per jaar een afspraak met een collega in een ander deel van het land. Openingsvraag voor elke ontmoeting is -niet altijd zo expliciet uitgesproken maar wel wederzijds zo aangevoeld- wat God in ons aan het doen is. Nee, natuurlijk is dat niet altijd zo klip en klaar te benoemen. Het gesprek kenmerkt zich dan ook door een aarzelend tasten naar woorden. En door lange stiltes die verwijzen naar een geheimenis. Dit perspectief kleurt de vriendschap. We kijken naar bewegingen in ons innerlijk geestelijk landschap, naar verlangens en dromen, hobbels en weerstanden, naar die lokroep van de liefde en ritselingen van de Geest.

Een soulfriend…. je hoeft er maar een of twee te hebben, en soms merk ik dat het ook gebeurt tussen gemeenteleden. In de herbergzaamheid van de geloofsgemeenschap mogen we dit misschien wel eens meer durven, en er in al onze kwetsbaarheid ruimte voor maken. Stel je ervoor open, en wie weet komt er deze zomer iemand op je pad. Ik wens u en jou heerlijke zomerweken!

Ds. Lex Boot

Meer hierover weten? Lees bijvoorbeeld Anam Cara –mystiek uit de keltische wereld van de Ierse priester John O’Donohue